Αναιμία

Η αναιμία είναι παθολογική κατάσταση του οργανισμού, κατά την οποία κυκλοφορεί μικρότερη από τη φυσιολογική μάζα αριθμού ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα. Η αναιμία αναγνωρίζεται με τον εργαστηριακό προσδιορισμό δεικτών της μάζας των κυκλοφορούντων ερυθρών αιμοσφαιρίων, όπως είναι ο αιματοκρίτης, η συγκέντρωση της αιμοσφαιρίνης στο αίμα και ο αριθμός των ερυθρών ανά κυβικό χιλιοστό αίματος.

Η αναιμία δεν αποτελεί στην ουσία κλινική εκδήλωση (σύμπτωμα), αλλά εργαστηριακό εύρημα. Δεν αποτελεί νόσο, αφού είναι αποτέλεσμα ποικίλων ασθενειών και, κατά συνέπεια, η διάγνωση "αναιμία" δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Για να είναι η διάγνωση σαφής, θα πρέπει να προσδιορίζεται η συγκεκριμένη νόσος που προκαλεί την αναιμία ή να αναφέρεται σε συγκεκριμένο τύπο αναιμίας.

Συμπτώματα αναιμίας

Η αναιμία αναγνωρίζεται ως ωχρότητα του δέρματος και των επιπεφυκότων του ματιού, ωχρότητα, όμως, δε σημαίνει υποχρεωτικά και ύπαρξη αναιμίας. Στα συμπτώματα του ασθενούς με αναιμία συμπεριλαμβάνονται επίσης ταχυκαρδία, αίσθημα κόπωσης, δύσπνοια στην κόπωση, φύσημα, ζάλη, εμβοές στα αυτιά, κεφαλαλγία. Τα συμπτώματα, ωστόσο, του αναιμικού αρρώστου εξαρτώνται όχι μόνο από τη βαρύτητα της κατάστασης αλλά και από την ταχύτητα εγκατάστασης της αναιμίας και το υποκείμενο νόσημα.

Ταξινόμηση με βάση το παθοφυσιολογικό αίτιο

Τα αίτια της αναιμίας μπορούν να ταξινομηθούν παθοφυσιολογικά σε τρεις βασικές κατηγορίες: ελαττωμένη παραγωγή ερυθροκυττάρων, αυξημένη καταστροφή ερυθροκυττάρων (αιμόλυση) και μεθαιμορραγική αναιμία. Παρακάτω αναφέρονται τα κύρια αίτια κάθε κατηγορίας:

Αναιμία οφειλόμενη κυρίως σε μείωση της παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων

α) Έλλειψη ερυθροποιητικού παράγοντα

στη σύνθεση της αίμης (σιδηροπενική)

στη σύνθεση του DNA (μεγαλοβλαστική αναιμία)

β) Σε άγνωστους μηχανισμούς (αναιμία χρόνιων παθήσεων)

γ) Μυελοφθισική αναιμία (λευχαιμία, λεμφώματα)

δ) Απλαστική αναιμία (διαταραχή στο πρόδρομο κύτταρο των ερυθροκυττάρων)

Αιμολυτική αναιμία

Είναι οφειλόμενη σε αυξημένη καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων

α) Αιμολυτική αναιμία από αίτια ενδοερυθροκυτταρικά

β) Αιμολυτική αναιμία από αίτια εξωερυθροκυτταρικά

Μεθαιμορραγική αναιμία

Είναι οφειλόμενη σε απώλεια αίματος

α) Αιμορραγία από το πεπτικό λόγω γαστρορραγίας ή εντερορραγίας

β) Αιμορραγία από το αναπνευστικό λόγω αιμόπτυσης

γ) Αιμορραγία από το ουροποιητικό λόγω αιματουρίας

δ) Κακώσεις

Μορφολογική ταξινόμηση

Η μορφολογική ταξινόμηση χρησιμοποιεί το μέσο όγκο ερυθρών (MCV) και τη μέση πυκνότητα αιμοσφαιρίνης (MCHC) για να ταξινομήσει τις αναιμίες. Με βάση αυτές τις τιμές διακρίνουμε τις τρεις συχνότερες μορφές αναιμίας: Μικροκυτταρική υπόχρωμη αναιμία (MCV<80fl, MCHC<32g/dl), μακροκυτταρική νορμόχρωμη αναιμία (MCV>100fl, MCHC=32-36g/dl), νορμοκυτταρική νορμόχρωμη αναιμία (MCV=80-100fl, MCHC=32-36g/dl).

(οι όροι ορθοκυτταρική, ορθόχρωμη χρησιμοποιούνται συχνά αντί για τους όρους νορμοκυτταρική, νορμόχρωμη)

• Μικροκυτταρική υπόχρωμη: Η κύρια αιτία είναι η σιδηροπενική αναιμία, και ακολουθούν η μεσογειακή αναιμία και η αναιμία χρόνιας νόσου, η σιδηροβλαστική αναιμία (πιο σπάνια) καθώς και άλλες αναιμίες.
• Μακροκυτταρική νορμόχρωμη: Διακρίνεται σε μεγαλοβλαστική και μη μεγαλοβλαστική. Η ανεπάρκεια βιταμίνης Β12 ή φυλλικού οξέος προκαλεί μεγαλοβλαστική αναιμία λόγω διαταραχής σύνθεσης DNA. Μη μεγαλοβλαστική αναιμία προκαλείται κυρίως από μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα καθώς και από χρόνια ηπατική ανεπάρκεια.

• Νορμοκυτταρική νορμόχρωμη: Μπορεί να προκληθεί από οξεία αιμορραγία ή αιμόλυση, οπότε προκαλεί και αύξηση των δικτυοερυθροκυττάρων (ΔΕΚ). Κακοήθειες (όπως λευχαιμίες, λεμφώματα), απλαστική αναιμία και χρόνια νοσήματα προκαλούν αναιμία με φυσιολογικά ή μειωμένα ΔΕΚ.

_{Πηγή: από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια}

Σας προσφέρουμε αξιόπιστες εξετάσεις για τον έλεγχο αναιμίας και την παρακολούθηση της νόσου. Ανακαλύψτε την κατάσταση της υγείας σας:

Πακέτα Εξετάσεων 1 - Έλεγχος Διαβήτη, Έλεγχος Αναιμίας, Λιπιδαιμικός Έλεγχος